Inhaalslag Cambodja

Drie weken in Cambodja, dan wordt het wel eens tijd voor een blog. Gisteren had ik, al zeg ik het zelf, een erg leuke geschreven maar toen trapte ik na 4 kantjes tegen de stekker aan.. Toen had ik om jullie nog enigszins op de hoogte te houden een heeeeele korte versie geschreven, maar toen deed de site gek. Welnu, ik ga voor de 8 kantjes, tijd genoeg in deze 11 uur durende busrit.

Op weg naar mijn eerste bestemming in Cambodja, Ban Lung, leerde ik de Duitse Anna kennen. Helemaal lyrisch over Cambodja en nog meer over de hoofdstad Phnom Penh. Leek me een gezellige tante en we besloten bij aankomst in Ban Lung samen op zoek te gaan naar een trekking, de hoofdattractie hier. In de Lonely Planet werd Dutch Couple aangeraden (uiteraard), maar na lang zoeken kwamen we tot de conclusie dat deze echt niet meer bestond. Er waren nog wat andere bureautjes die min of meer hetzelfde aanboden, maar voordat we een keuze konden maken kwamen we op straat twee gasten tegen die ons vertelden dat de ecolodge verderop ook trekkings organiseerde. Dat klopt en we moesten om 6 uur maar even terug komen want dan was hun mannetje er. Terwijl we weer weg liepen kwam er net een groepje terug en die waren een partij vies! Wat hebben jullie gedaan? Een trekking met deze kerel. Twee dagen zijn zeer aan te raden en hij komt zelf uit de buurt. Nee eigenlijk ging het gesprek nog een beetje anders. Anna is namelijk Duits, net als de mensen die terug kwamen. Ik kan prima Duits verstaan en zelfs een beetje spreken maar Anna en ik spreken Engels met elkaar. Zodoende ontstond er even grote verwarring in het gesprek. Oh sorry, ik dacht dat je ook Duits was! Kein problem! We liepen met hun terug naar de lodge en spraken af om de volgende dag de tweedaagse trekking te doen. De Franse Pauline deed ook nog met ons mee.
En zo verruilden we onze balzaal van een kamer in voor een nachtje in de jungle. Om daar te komen eerst een uur achter op de scooter en een stuk met de boot. In een dorpje pikten we onze hulpgids Well op en konden we gaan. Vanwege de zon en de planten werden lange kleren aangeraden en vanwege de temperatuur heb ik dat geweten ook! Aan het eind van de dag kon je ze echt eerlijk waar uitknijpen. Wij doken het warme water bij het watervalletje in om nog enigszins af te koelen terwijl onze gidsen Yuk en Well het eten klaarmaakten. Ze stopten een erg lekker groenteprutje in een grote bamboekoker en dat op het vuur, heerlijk. Terwijl wij nog een beetje nagenoten en langzaam de sterren konden gaan zien onder begeleiding van heerlijke muziek als Anthony and the Johnsons, waren Yuk en Well ons toetje aan het vangen in de vorm van visjes, kikkers en ratten. Zo werden wij in onze mijmeringen in eens ruw verstoord door een aantal megakikkers die dood voor ons neergekwakt werden. De dikste besloot toch niet dood te zijn en sprong snel weg, maar helaas niet snel genoeg voor Yuk en als straf werd meneer kikker hard op de stenen dood geslagen. Splatsh! Gespiest op een stokje en op het vuur. Na een dag waarbij ik bladeren, takken, bessen en rode mieren heb gegeten kon dit er ook nog wel bij. Het smaakte net naar kip! Later op de avond vingen ze tot ieders vreugd ook nog een zwangere kikker, hmmm! Helaas waren de ratten te snel om in hun val te trappen. Als ze deze val trouwens niet gebruikten dan jaagden ze gewoon met een katapult en steentjes, altijd raak. De rest van de avond werd opgevuld door mooie dorpsverhalen van Yuk.
Na een best ok-e nacht in de hangmat was het tijd om ons boeltje weer bij elkaar te rapen en aan de terugweg te beginnen. We hadden echt uren lang kunnen lopen maar het uitzicht zou niet veranderen en van de warmte zouden we niet heel veel vrolijker worden dus besloten we de shortcut te nemen. Hierbij moesten we over een brug die praktisch op de grond lag waar ik ruimschoots doorheen zakte Haha. En ik maar denken dat ik afgevallen was. Well had er op een gegeven moment niet echt zin meer in maar met ons laatste flesje rijstwijn bracht hij het toch zingend terug naar het dorp. Vlak voor het dorp hoorden we ineens een schreeuw en lekte er wat vocht door het plafond van een paalwoning. Ik dacht dat er een kind aan het plassen was maar wat bleek: de schoonzus van Well was binnen vijf minuten bevallen van een dochtertje. Normaal gebeurd dit namelijk in een klein hutje buiten het huis. Al met al best een bijzonder moment en we wilde dan ook zeker wel even wachten om te zien hoe er een kip voor de nieuwe baby werd geofferd en dergelijke. Mevrouw kip was gezegend en wij konden weer terug naar huis. Stukje met de boot, stukje met de scooter en uitgeput, mega ranzig maar zeer voldaan kwamen we weer terug bij de ecolodge. Lekker wat gegeten met Pauline voordat we heerlijk weer in onze eigen bedjes in slaap vielen.

Tijd voor een sprongetje in de tijd. De volgende dag hebben we namelijk eigenlijk alleen maar gechilled bij een heel mooi kratermeer waar we naartoe zijn gefietst en de dag daarna zijn we om de reis naar Phnom Penh een beetje te breken eerst naar Kratie gegaan waar echt helemaal niets te doen was.

De volgende dag kwamen we vroeg in de middag in Phnom Penh aan waar ik eens even lekker een rondje ging wandelen, Anna had alles al een keer gezien tijdens een eerdere trip. Via Wat Phnom, het trein station (lelijk en niet in gebruik) , langs de New Market en bet Olympisch Stadion en terug over de boulevard waarbij ik ook nog het Independence Monument zou passeren. Zo ver kwam ik echter niet omdat ik na het Olympisch Stadion met een gezellig en nietsvermoedend praatje van de straat werd geplukt en eindigde met een vervelend spelletje poker. Nu een ervaring en een goed verhaal rijker.
Het lopen was maar vermoeiend (op mn slippers, beetje dom) en dus stapte ik vandaag op een fietsje. Geen hoofdstad gaat aan me voorbij of ik heb er niet gefietst. Anna vond dat ook wel een leuk idee dus die ging met me mee, maar vond ik dat wel zo'n leuk idee? Scheelde dat ze zich zodra we een sloppenwijkje naderde omkeerde en terug ging. Dit hoorde niet bij het Phnom Penh waar zij zo van hield maar was wel zeker ook Phnom Penh. Ik vervolgde gewoon lekker mn route en peddelde lekker naar de Russische markt. Niets Russisch aan, maar wel een leuke markt. Terwijl ik een lekker toeristisch shirtje aan het afrekenen ben komt daar ineens Ayra aanlopen die ik op Don Det heb leren kennen. Zij was inmiddels met een nieuwe reisgenoot en we spraken af om morgen met z'n drieën naar de Killing Fields te gaan. Voorafgaand daaraan wilde ik nog wel naar de S-21 gevangenis. Van oorsprong een school maar door de Khmer Rouge gebruikt als gevangenis, bijna alle gevangenen zijn naar killing field Chheung Euk bij Phnom Penh gebracht. Ayra en Bart waren daar echter al geweest dus daar ging ik nu nog maar even heen, het was immers vlakbij. Voordat ik naar binnen ging heb ik eerst nog een goed doel voor disabled children gesteund. Gouden hartje deze jongen. Bij de gevangenis stond een documentaire erover op het punt om te beginnen dus daar sloot ik eerst nog aan. De film liet zien hoe mensen onder de Khmer Rouge leefden en enkele verhalen van overlevenden. Erg bijzonder allemaal. In blok 1 van de gevangenis zie je de kamers van de 13 gevangenen die in 1979 dood werden gevonden, inclusief hun bed en een foto van hoe ze zijn gevonden. In de andere drie blokken zie je hoe de oude klaslokalen zijn opgevuld met houten en betonnen cellen en alle foto's die van de gevangenen bij binnenkomst zijn gemaakt. Op de binnenplaats zie je een gedenkmonument voor de dertien doden en de gevangenen op zich. Bovendien staan hier ook nog de speeltoestellen die de soldaten als martelapparaten gebruikten. Na twee uur hier te hebben rondgelopen had ik echt alles gezien en ben ik met een omweg naar het olympisch stadion gefietst waar een benefietevenement zou zijn. In het stadion zag ik niets anders dan kringetjes dansende mensen (avondgymnastiek) wat ik op zich al erg vermakelijk vond. Toen ik echter nog iets verder keek zag ik een podium omringd door kraampjes. Dáár was het evenement. Bij de kraampjes heb ik me laten verleiden tot heerlijk ijs en chocola. Alles voor het goede doel. Op een gegeven moment begon het te waaien en nog meer te bliksemen. Nu is dat elke avond eigenlijk wel maar de mensen werden toch wel een beetje onrustig en omdat ik nog met mijn fietsje terug moest ben ik maar eens opgestapt. Blijft leuk om zo lekker tussen de auto's te zigzaggen. Hoewel het donker was heb ik toch in één keer de fietsverhuur terug kunnen vinden. Knappe prestatie al zeg ik het zelf.
Om 11 uur de volgende dag had ik met Ayra en Bart afgesproken bij het Independence Monument om naar de Killing Fields te gaan. Genoeg tijd dus om een beetje uit te slapen en onderweg nog ergens een broodje te fixen. Terwijl ik dit druipende broodje met veel moeite bij het monument probeerde op te eten kwam er een scooter aanrijden met een koppel erop waarvan de dame afstapte en een praatje met me begon. Ik werd weer lichtelijk paranoia en klemde mijn camera tegen me aan. Uiteindelijk bleek er niets kwaad in de zin en reden ze vrolijk weer verder. Daar kwamen Ayra en Bart, daar was de tuktuk en even later waren daar ook de Killing Fields. Best spannend eigenlijk omdat ik allerlei verhalen had gehoord van mensen die er enigszins ontdaan vandaan kwamen. De zon scheen, de vogeltjes floten en als je niet beter wist was dit gewoon een parkje waar je vrolijk doorheen kon lopen. Door middel van een Nederlandse luistertoer werd ons alles zeer duidelijk uitgelegd. Over hoe de gevangenen hier aankwamen met misschien wel de gedachte dat ze vrijgelaten werden. Over hoe ze vervolgens op eem gruwelijke manier werden vermoord om munitie te besparen. Over hoe de massagraven met vrouwen, kinderen en zonder hoofden werden gevonden en over hoe bij elke regenval nog steeds de kleren en botten naar boven drijven. Op het terrein staat bovendien nu een stupa als monument met daarin bijna alle schedels, botten en kleren die er gevonden zijn. Ik vond dat een beetje luguber, zeker omdat het zo groot was. In het museum hebben we nog een documentaire gekeken en toen was het alweer tijd om terug te gaan. Voor mij was het denk ik eigenlijk te bizar om het me goed voor te stellen, wij leven nu in zo'n andere wereld. In Phnom Penh gaat het gewone leven bovendien gewoon door. Wij kochten kaartjes om overmorgen naar Kampot te gaan, gingen lunchen in de nieuwe markt en gingen vervolgens ieder onze eigen weg om te shoppen of gewoon even te chillen. Ik koos voor dat laatste al wachtte ik eerst even totdat de regen was weggetrokken. 's Avonds hadden we afgesproken om bij de night market wat te gaan eten en Anna ging ook mee. Op de market bij het eetgedeelte hing een erg grappig sfeertje: verschillende kraampjes stonden in een vierkant en middenin lagen allemaal van die rieten vakantiekleedjes om daar je eten op te eten onder een afdak vsnu zeil. Die was ook wel nodig wat het regende weer, maar zie je het een beetje voor je? Anna ging vervolgens naar haar eigen feestje en wij gingen nog even uit met wat mensen die we daar hadden ontmoet. Uiteindelijk was de muziek zo slecht dat ee maar terug zijn gegaan.

Tijd weer voor een sprongetje in de tijd: de volgende dag heb ik helemaal niets gedaan en de dag die daar op volgende ben ik met Ayra naar Kampot gereisd waar we na een stukje lopen bij de goedkope guesthousestraat kwamen. Na werkelijk elk guesthouse gecheckt te hebben kozen we uiteraard de eerste met rooftop dorm! Eten, rondje lopen en plannen gemaakt voor de volgende dag. Erg leuk soort van vissersplaatsje trouwens! Van nieuwjaar echter weinig te bekennen...
Zodoende hebben we de volgende dag en de dag erna een scooter gehuurd en zijn we naar de zout- en pepervelden gereden, hebben we per ongeluk de Vietnamese grens gezien, krab gegeten op de krabmarkt van Kep en hebben we de hoogte opgezocht op het oude Franse hillstation in Bokor national park. Hier heeft zich een rare combinatie zich eigen gemaakt. Nadat we zeker 40 kilometer tussen een stoom aan auto's naar boven waren gereden stuitten we eerst op een groot hotel met een nog groter casino, speciaal voor de Chinezen. Vervolgens staat daar een oude vervallen kerk met nog wat andere ruïnes uit de Franse tijd. Een oud resort dat zo is schoongemaakt waardoor het net lijkt alsof het nog in aanbouw is, is de rustplaats voor dagjestouristen. Hier waren er nogal veel van omdat het vakantie was in Cambodja waardoor Gangnamstyle ruimschoots door de speakers galmde, alle 10+ versies. Als je daar dan ook nog bij toevoegt dat deze heuvel is gebruikt als rustplaats voor de Khmer Rouge-soldaten maakte dat voor mij de tijdgeest wel compleet. Erg mooi uitzicht ook overigens! 's Avonds was de traditionele dans- en muziekschool voor disabled children helaas dicht en hebben we ervoor gekozen om nog een boottochtje te maken dat werd aangeboden door ons favoriete restaurantje Captain Chims'. Met een heerlijk warme zonsondergang zijn we beide eventjes in slaap gedoezeld.

De volgende dag kan als verloren beschouwd worden: in de stromende regen werden we wakker, in de stromende regen reden we naar Sihanoukville aan de kust, een korte opklaring gaf ons genoeg tijd om een guesthouse te vinden en in de stromende regen zaten we in een restaurantje aan het strand een beetje te lezen en te chillen. Roos uit Vang Vieng én Don Det zat hier ook en daarmee hebben we gezellig even lekker westers gegeten met sinds lange tijd weer eens een lekkere westerse wijn :). Moet kunnen zo af en toe. De twee daaropvolgende dagen kan ik kort beschrijven: we zijn naar een heerlijk mooi rustig strand gegaan, Otris Beach, en hebben daar gezont, gezwommen, gelezen, gegeten en geschreven. Kortom: vakantie. Toen was het weer tijd om afscheid te nemen en wat sportiefs te doen: een trekking in de buurt van Koh Kong: Chi Phat.

Het plaatsje Chi Phat wordt door middel van een NGO (CBET) gesponsord en biedt trekkings, mountainbike tours en boottochtjes en ook via hun regel je je guesthouse of homestay. Om er te komen neem je de bus naar Koh Kong en moet je er in Andoung Tuk of all places uit. Als spreek je het net anders uit dan snapt de chauffeur het al niet meer maar gelukkig werden we op de goede plek gedropt. Vanaf daar was een taxi naar Chi Phat even duur als een scooter en zodoende zat ik voor het eerst sinds maanden weer in een degelijke auto. Niet dat het daar heel veel cooler was. De fan werd wel op high gezet maar op een zeker moment net zo makkelijk weer terug op low. Waarom mag Joost weten. Joost? We kwamen bij een oever en aan de overkant van het water was dan Chi Phat. Er zouden 9 guesthouses zijn en 5 homestays, allemaal min of meer hetzelfde en wij dachten wel even bij ongeveer de eerste de beste naar binnen te stappen. Daar werd echter een stokje voor gestoken want alles ging via het CBET, dus moesten we eerst daar langs. Het was echter ergens tussen twaalf en twee waardoor het grootste deel van Chi Phat voor pampus lag. Bij een ander guesthouse werden we wel toegelaten en na een verkennend rondje door Chi Phat was het kantoortje wel open. Terwijl wij daar aan het bladeren waren door het boek met trekkings gingen mijn poriën wijd open staan, wow! Blader de blader de blader, het was allemaal wel leuk. Vlak voordat we de knoop door gingen hakken vertelde een mevrouwtje ons dat er al drie mensen de trekking van drie dagen gingen doen en als wij ook daartoe zouden besluiten zou dat evenveel kosten als twee dagen. Laten we dan maar drie dagen doen! We hadden nog wat tijd tussen nu en het eten en die gingen we opvullen met chillen en vooral: Ayra haar paspoort zoeken, oh ooooh... Het was echt nergens dus de route naar het noodpaspoort werd al opgezet, maar gelukkig zou die pas beginnen na de trekking. We aten die avond bij het CBET waar het goed, lekker, veel en goedkoop was. Wat wil een mens (Nederlander) nog meer.
Om half 6 ging de volgende ochtend de wekker alweer, maar gelukkig konden we eerst nog even rustig wakker worden met een mistig boottochtje en een stukje in een bijzondere roeiboot. Hierbij hebben we de hornbill gespot! Google die maar even ja, hoewel ik toch wel van Bert verwacht dat ie 'm kent. We waren weer aan land en de trekking kon beginnen. "Hier hebben jullie allemaal een stok." Waarvoor dan? Leeches? Bloedzuigers! Ieuwl! En zo liepen we uren achter een, niet langer dan honderd meter voordat we weer gebukt over onze schoenen en enkels stonden om deze rupsjes ervan af te hengelen. Ze boden behoorlijk wat verweer maar we hadden gelukkig de bovenhand. Dat klinkt echt voor geen meter. Enfin, de eerste dag was best even een klap in ons gezicht vanwege de leeches en de warmte en toen we bij onze eerste slaapplek aankwamen vielen we al voor het eten in slaap. Nee we wilden niet nog eem avondwandeling doen om wilde dieren te spotten, zeker niet als je zegt dat de kans 's ochtends groter is. Eten, slapen. Voor het eerst sinds jaren werd ik midden in de nacht wakker omdat ik moest plassen (normaal plas ik dan in bed...). Nu is dit niet zo'n heel groot probleem maar toen ik weer in m'n hangmat kroop voelde ik wat kriebelen bij mijn voet. Uiteraard een bloedzuiger. Ik ruk 'm tussen mijn tenen vandaan en doe de rits van het mosquitonet dicht. Ga dicht! Ik lig, kriebel. Terugkriebelen. Het gaat niet weg! Rits open. Ga open! Kort rondspringen, hangmat uitschudden en weer liggen. Rits dicht. Ga dicht! En weer slapen.
Volledig uitgerust werden we 's ochtends vroeg vol goede moed wakker. Ff drie zoete bakkies pleur naar binnen en knallen maar. Rond een uur of elf zouden we uit het bloedzuigersgebied zijn, rennen! We hadden nog geen drie passen gedaan of we waren bij een wildlifespottingspot. Wij hebben gezien: wilde rode mieren, wilde bloedzuigers, wilde eenden, wilde Cambodjaanse duiven én als klap op de vuurpijl een wilde hond met een halsband. Het meer waar we naar stonden te kijken bleek even later ons wandelpad te zijn, lekker soppen. Aan afwisseling in ieder geval geen gebrek want even laten liepen we over een soort veluwe, al zal dit over twee maanden gewoon eem groot meer zijn. Dorst? Dan drink je toch gewoon uit een plant? Hmmmm! En zo liepen we weer een heel stuk door totdat we bij onze volgende slaapplek bij een waterval waren waar we ook lunch hadden. Na de lunch meteen gaan douchen in de waterval, alles kriebelde! Schoon en wel hebben we wat potjes gekaart onder het genot van wat cashewnoten en toen het begon te waaien en zelfs te stormen hebben we maar snel alle kleren naar binnen gejatst en zijn we met z'n alle naar de druppels gaan staren. Vind ik wel een gezellig sfeertje. Eten in de regen, nóg een potje kaarten in de regen en heerlijk slapen in de regen.
Regen regen regen en dus heel veel vocht en dus zijn alle kleren die je niet aan had nat. Gelukkig had ik nog een tweede shirt bij me maar een wasje konden m'n kleren wel gebruiken. De weg terug was redelijk saai en zonder schaduw. Het enige briesje wind kreeg je door een beetje door te lopen. Ik had er dus flink de pas in hoor mam! Lunchen bij een lullige waterval waar de gidsen genoten van een lekkere duik. Ik was nog wel even nat genoeg. Lopen lopen lopen en we waren weer terug in Chi Phat. Douchen! Nouja, met een emmertje koud water over jezelf gooien. Dat is toch wel weer even doorbijten hoor, maar dan... Intussen was het paspoort van Ayra nog steeds zoek. Ik herinnerde me hoe ze mega dubbel haar locker in Kampot checkte maar toch, zou je ze niet nog even bellen? Niet geschoten is immers altijd mis. Een Amerikaan nam op. Hij was ineens de nieuwe eigenaar en had om onduidelijke reden de dorm gesloten en was zeer onthutst dat Ayra haar paspoort kwijt was. Oh my god oh my god oh my god! Zeker dat hij nog maar eens even ging kijken. En je raad het natuurlijk al: daar lag 'ie. Ayra sprong een gat in de lucht. Dat werd morgen onze tussenstop op weg naar Battambang. Niet echt tussen maar wel een leuk plaatsje om nog een dagje te zijn. Misschien was de traditionele dans- en muziekschool voor disabled children nu wel open! Eerst werd er nog even lekker veel gegeten bij het CBET en was het ook nog tijd om af te rekenen. Kon ik mooi van mijn briefje van 100 afkomen, daar heb je hier namelijk helemaal niets aan. Deze werd echter niet aangenomen omdat 'ie te oud was!? Pardon!? Wat moet ik daar dan weer mee? Ik probeerde de negeertechniek die ik van de Cambodjanen zelf had geleerd maar dat zette helaas niet echt zoden aan de dijk dus ging ik maar een nieuw briefje halen uit m'n tas. Zo makkelijk gaat dat haha. Betaald en naar bed, morgen om half 8 ontbijt.

Zodoende was ik om zes uur klaar wakker. En met mij Ayra ook. Beetje spullen opruimen, nog een beetje chillen en lekker ontbijten. Hup op de scooter terug naar Andoung Tuk en na even wachten kwam daar de bus. Wat een luxe! Het leken werkelijk wel vliegtuigstoelen. Op een gegeven moment moesten we wel overstappen op een andere. En wat voor een. We hadden ze al vaak zien rijden: groene volgepropte minivans met de spullen half buiten boord. Waar in Laos alles op het dak gaat moet hier alles hoe dan ook achterin. Maar we hadden geluk: we waren vrijwel de enige passagiers. In Kampot wisten we waar we zijn moesten en kregen we een kamer voor twee voor dezelfde prijs als de dorm, helemaal prima. We hadden immers weer het paspoort! De Amerikaan die uit Alaska kwam en niet uit Texas had de dorm gesloten omdat iemand op tripadvisor had geschreven over badbugs. Zoiets kan je als guesthouse niet hebben en er was nog wat meer mis waardoor deze eigenaar snel terug was gekomen. Hij was een echte Amerikaan en kon bij de simpelste vraag een beeld boek schrijven. Vroeger was alles beter. Wij gingen uiteraard direct weer naar Captain Chim, liepen wat rond en kwamen erachter dat de school nog steeds vakantie had. Ik heb ze nog wel gesteund door een cd van ze te kopen. Het lijkt wel goede doelen maand bij Mark Damen, profiteer er nu nog van nu het nog kan! Uiteraard hebben we bij Captain Chim ook avond gegeten en terug in het guesthouse probeerden we de Killing Fields te kijken maar het werd het eerste seizoen van Lost.

Die.ochtend was het mijn beurt om brood te halen die we later in de bus konden besmeren met onze eigen jam en pindakaas. Ik had 20 minuten en had gisteren al vlakbij een kraampje gezien met baguettes dus dat móést goed komen! De stad moest echter nog een beetje opstarten en nergens hadden ze brood. Ik probeerde het bij een cafetje maar daar stond een jongen die al heel blij was als ie enigszins een bestelling op kon nemen en net toen ik de hoop op gaf liep ik nog één straatje in, mét een bakkerij met baguettes. Taak volbracht! Snel terug want het zou zo maar kunnen zijn dat onze pick-up van acht uur om ons naar de bus naar Battambang te brengen er al staat. En dat was ook zo maar gelukkig nog maar kort. Dag meneer de Amerikaan, tot ziens. De tuktuk bracht ons naar de bus die praktisch om de hoek stond en bij een restaurantje waar je voor een degelijke prijs kon ontbijten. Konden we in ieder geval mooi onze dagelijkse hoeveelheid fruit naar binnen werken. Daar ging de bus dan, met als eerste stop uiteraard Phnom Penh. Op Pnohm Penh moesten we een uur wachten zodat we tijd hadden om de heerlijke lunch te halen die we op de dag van de Killing Fields ook hadden: verse grote springrolls met garnalen. Bovendien heb ik nu een nieuw sd-kaartje kunnen kopen waardoor de foto's die ik nu maak zeker gepost kunnen worden! 12 uur, hup met z'n alle de bus in, 6 uur lang. Die arme billetjes van mij.. Na een lange rit hadden we het uiteindelijk overleeft en werden we redelijk in het centrum gedropt waardoor we gemakkelijk naar een guesthouse konden lopen. Het was ook niet heel bijster warm. In een boekje over Battambang hadden we over een zeer nieuw guesthouse gelezen dus daar gingen we heen. Het lag in een lekker rustig straatje wn toen we de dorm in liepen deed deze me eerst denken aan een ziekenhuis door de blauwe mosquitonetten maar we waren twee bedden aan het balkon en de kamer was verder leeg dus eigenlijk was dat best wel heel erg prima! In het guesthouse was ook een knus restaurantje waar ik heerlijke Cambodjaanse Lok Lak op heb. Het komt eigenlijk neer op rijst met beef en een gebakken ei. Maar morgen ga ik hier in Battambang een kookcursus doen dus wie weet blijkt wel dat het allemaal zo simpel nog niet is. Terwijl wij nog even aan het nagenieten waren van het eten en bedachten wat we morgen zouden doen speelden de kinderen van de eigenaar gezellig buiten met wat vriendjes. Nu klinkt dit niet zo heel speciaal maar de mannelijke eigenaar is Duits en zijn gezellige echtgenote lijkt uit Cambodja zelf te komen. Meestal ziet deze combinatie er niet uit maar in dit geval kan het. Deze combinatie zorgde er bovendien voor dat de kinderen er heel Europees uitzagen maar het taaltje dat ze spraken was vloeiend Khmer, en dat is wel heel komisch. Maar goed, het was een lange dag, tijd om te gaan slapen.
Ik ben bij vandaag! En heb nog maar een halve pagina over dus ik denk dat het toch 9 pagina's gaan worden. Vandaag hebben wij een scooter gehuurd en naar een Wat gereden die ouder schijnt te zijn dan Angkor Wat en dezelfde vormen heeft. Lokalen zeggen dan ook dat Angkor Wat hierop gebaseerd is. Het zal mij een worst wezen. Been there done that, op naar de winery! De enige wijnvelden van Cambodja. Roos had al voor ons voorgeproefd en bleek niet helemaal liefhebber te zijn van de wijn. Wij delen haar mening. Bahbah. "Het ruikt naar nat brood." Nou dan weet je t wel. Om de eerste wat te bezichtigen moesten we meteen een toegangskaartje kopen voor twee andere wats dus daar moesten we ook maar even langs, anders was het zonde. We werden een weg in gestuurd die ons weer over hobbelige paadjes door het platteland van Cambodja bracht. Kwam hier wel een einde aan? Ons benzineslurpende scootertje tufte rustig door. We kwamen weer op de grote weg, gelukkig. Links konden we de wat al zien die ee nou niet zo heel bijzonder uit zag, we hadden er al zo veel gezien. Bovendien was rechts Battambang en hadden we best wel zin om even te lunchen. Wij gingen naar rechts, parkeerden vlakbij de markt en aten vlakbij de markt. Na een kort rondje over de markt gelopen te hebben liepen we naar de kapper. Ik heb nu namelijk korter haar en geen baard meer. Dit is een heel leuk verhaal denk ik dus waarschijnlijk later te lezen in mijn column op zuidoostazie.nl. Dan restte ons nog één wat op het ticket waar onderweg een oude pepsifabriek was en in de buurt een wat met killing caves. Net zoals veel bestemmingen vandaag konden we de pepsifabriek niet in een keer vinden maar die kon gelukkig ook op de terugweg dus reden we door naar de duizend jaar oude wat. We werden begroet door een grote boeddha. De mooiste lelijke die ik tot nu toe heb ontmoet. Onze aandacht werd eerst nog getrokken door kinderen van een naastgelegen schooltje. Foto's maken mocht aldus de goed Engels sprekende leraar, maar dan wilden ze er wel graag een donatie voor terug. Dan waren ze bij mij aan het goede adres want het is natuurlijk goede doelen maand. Uiteindelijk was het tijd om de oude wat te bezichtigen waar eerst nog een nieuwe wat voor stond. Deze was erg mooi beschilderd, een van de mooiere schilderkunsten in Cambodja. De echte oude wat zelf was niet zo bijster bijzonder. We vreesde voor wat regen en besloten weer op te stappen. De brug die naar de andere wat leidde konden we niet vinden en de pepsifabriek in eerste instantie ook niet. Totdat ik ineens het pepsilogo in mijn ooghoek zag. Daar was het dan: een oud vervallen pepsikantoor met daarachter opslagruimtes waar de flesjes nog stonden. Het verhaal erachter weet ik even niet uit mijn hoofd. Het leek nu in ieder geval op een soort Tsjernobyl, al ben ik daar nooit geweest. Maar het is echt een spookfabriek waar een gezin woont, heel bizar. We reden terug naar het guesthouse, chillden wat, brachten de scooter terug, aten wat op een saaie night market en poolden nog een potje voordat we gingen slapen. Ik won, al was dat nou niet omdat ik zulke bijster goede skills had.

Morgen gaan we zoals gezegd een kookcursus doen en 's middags een tochtje met een bamboetreintje. Overmorgen vertrekken we naar Siemens Reap om uiteraard Angkor Wat te bezoeken maar we zullen daar ook Koninginnedag én niet te vergeten mijn verjaardag vieren. 3 mei vlieg ik dan uiteindelijk naar Maleisië!