Rondje natuur, cultuur en natuur in Vietnam!

Daar zat ik dan, nét op tijd in de bus naar Mai Chau nadat ik nog af ben gezet door een scootertaxi. We zijn de voorsteden van Hanoi nog niet uit of ik schrik met het apelazerus omdat ik mn paspoort ben vergeten bij het hostel! Waarom gaven ze die dan ook niet meteen terug bij het uitchecken? Ik besefte me gelukkig wel dat ik moeilijk meteen uit de bus kon springen dus ik bedacht me dat ik in Mai Chau wel ff zou bellen. Tijdens de rit kwam ik ineens langs een punt dat ik herkende uit 2010. Ben ik hier dan ook al geweest? Het was het uitzicht langs de weg over de vallei met wat kraampjes en een varkentje in een heel klein kooitje, je weet wel, daar. Uiteindelijk kwamen we ook werkelijk aan in Mai Chau en stonden er al verschillende aasgieren om het hoekje van de deur te kijken of ze mij misschien naar hun guesthouse/homestay konden lokken. Volgens de Lonely Planet zou je ook snel genoeg naar een homestay verwezen worden dus aan mij hadden ze een goede. Achterop de scooter en gassen maar. Het plaatsje met de (behoorlijk toeristische) homestays kwam me ook al bekend voor, het zal toch niet? Ik werd gedropt bij een huis die een prima prijs per nacht had. Wil je ook avondeten en ontbijt? Ja laten we dat maar doen, zonder erbij te vermelden dat dat later voor die en die prijs op de rekening gepresenteerd zou worden. Op de kamer sliep verder al een wat ouder Duits koppel. Het gesprek met oudere Duitsers begint vaak zo: "Hello, where are you from?" "Holland." "So you can speak german? Great." En sinds dien heb ik met hen mijn Duits een beetje bijgewerkt.

De volgende dag na een lekker ontbijtje eens even een lekker wandelingetje gaan maken, dat is ook eigenlijk de voornaamste reden waarom je naar Mai Chau gaat. Hoewel het in Vietnam bekend lijkt te staan om de homestays, zijn ze erg toeristisch opgezet, vind je door het hele dorpje winkeltjes met dezelfde sjawls en rijden de bussen met toeristen af en aan. Ik wist inmiddels zeker dat ik hier in 2010 ook was geweest, al kon ik het me niet zo toeristisch herinneren en kon ik onze homestay de eerste ronde door het dorp ook niet vinden. Het dorp met de homestays heet overigens eigenlijk Lac Bac, en het plaatsje ernaast Mai Chau. Waar ik verblijf is Lac Bac, om het maar even duidelijk te maken. Mijn wandeling vervolgde namelijk richting Mai Chau waar ik hoopte een ATM te kunnen vinden en informatie over bussen naar Dien Bien Phu. Helaas helaas voor mij spreken ze hier geen Engels. Nul komma nul. Nada. Noppes. Maar gelukkig had ik mijn boekje vol met icoontjes waardoor ik mezelf nog wel enigszins wist te redden. Of ik het antwoord op mijn vraag eigenlijk echt wilde weten weet ik niet zo zeker. Geen ATM, geen ATM? Met Lac Bac als toeristische pleistrekker (raar woord eigenlijk) maar geen ATM's, wel een bank. Daar maar eens even kijken. Op de borden voor de bank stond dat er een ATM moest zijn, maar binnen wilde ze van niets weten. En ze kunnen natuurlijk ook niet uitleggen waarom het dan op het bord staat. Bij een hotel was het me gelukt om enige informatie te werven over een bustrip naar Dien Bien Phu, eentje per dag dus dat zou 'm morgen wel worden. Tot zover mijn informatierondje, ik ging de rijstvelden in. Wat foto'tjes later liep ik op goed gevoel weer vanuit de andere kant Lac Bac in, zie ik ineens de brug vanwaar we in 2010 een aantal leuke foto's hebben gemaakt. Grappig om daar zo onverwachts terug te zijn. Bij een restaurantje waar het self-service leek te zijn heb ik maar eens even alle tijd genomen om mijn boekwerk bij te werken, daar had ik nu namelijk alle tijd voor. Eerst werd mijn aandacht helaas lichtelijk verstoord door 5 Vietnamese jongeren maar toen er een hele bus kwam ben ik maar terug gegaan naar mijn homestay. Tegen de avond hoorde ik wat scheidsrechtersgeluid en speakercommentaar, genoeg om mijn aandacht te trekken. Het kwam vanuit het einde van de straat en wat bleek: er werd een vrouwelijke volleybalwedstrijd gespeeld en het ging er nog best serieus aan toe! Grappig om dat even gezien te hebben. Na het eten waarbij ik in het Duits moest uitleggen wat ik wilde gaan studeren (wat bijna mijn pet te boven ging), was het paytime! De prijs was dus niet inclusief eten en bovendien moest ik betalen voor het kleine wasje wat ik had gedaan, zeg dan dat dat geld kost! Bastards! En tsja, klein probleempje, geen ATM's in town. Gelukkig kon ik ook in dollars betalen, dat kwam goed uit want die had ik nog onderin m'n tas. Had ja. Ik had al bedacht dat de laatste keer dat ik m'n kleren uit m'n tas haalde het blauwe portomonneetje niet had gezien maar ik hoopte dat 'ie onder m'n kussensloop lag. Maar nee. Alles uit m'n tas gehaald, nergens. Shiiiiiiit! Dollars, euro's, rijbewijs, etcetera. Echt niet handig. Die moest dan ergens in Laos achtergebleven zijn toen ik voor het laatst mijn tas een beetje opruimde. Ik wist dat ik er naar op zoek moest maar eerst moest er betaald worden. Gelukkig wilde de Duitsers wel voor me betalen, en helaas heb ik ze daarna niet meer gezien... De huidige status van het blauwe portomonneetje is dat ik alle plekken heb geprobeerd te mailen en dat de uitkomst is dat ik maar beter aangifte kan gaan doen als ik terug ben in Laos, great. Dit klinkt nog bijna redelijk ontspannen maar die avond was ik eigenlijk best wel een beetje, tsja, gestresst. Scheelde dat het thuisfront ook wakker was dus na een tijdje heb ik het maar gelaten en door de goede internetverbinding (in een homestay?!) heb ik met Flikken Maastricht in slaap kunnen vallen.

De volgende dag bracht mij naar Dien Bien Phu, van de Franse slag om Vietnam, wat weer een lange reis zou worden. In de bus kwam ik naast een Vietnamees terecht, waarvan de kans op zich redelijk groot is. Deze Vietnamees echter was niet, of deed zich niet voor, als een kleine tengere Vietnamees. Nee, deze Vietnamees zat laidback in z'n bomberjack in z'n stoel en maakte niet echt aanstalten om maar een beetje te schikken voor mij. Niet dat ik zo breed ben uiteraard maar toch. Aangekomen in Dien Bien Phu, wat ik als een van de pleistrekkers van het noorden had verwacht, zou er aan de andere kant van het busstation een guesthouse zijn voor goede prijzen en waar ze Engels spraken. Helaas hadden ze deze prijzen verhoogt dus zocht ik verder. Aan guesthouses namelijk genoeg maar ook hier spraken ze geen Engels en was er eigenlijk zelfs vrijwel niets te doen. Dat had ik niet verwacht. Zo veel guesthouses en eigenlijk maar weinig backpackers uberhaupt. Bovendien hoorde ik dat de Europeanen die er kwamen meestal Frans waren, dat vond ik dan wel weer grappig. Het guesthouse ernaast had prima prijzen en ik had niet echt zin meer om verder te zoeken dus trok ik daar maar in. Geen dormroom maar ik had niet het idee dat ze die elders in Dien Bien Phu wel hadden. Het internet was overigens wel zeer goed, in het trappenhuis dan, en het was weekend dus tijd om uitgebreid met het thuisfront te kletsen.

Laat ik maar niet meer met de volgende dag beginnen, maar de dag erna ging ik de plekken in Dien Bien Phu bezoeken waarom de plaats bij mij bekend is. In de Lonely Planet stond dat ze er waren, maar niet waar. Gelukkig was een groot monument op een heuvel direct te zien en vond ik op een site of de andere dingen oost, west, noord, of zuid van de rivier waren. Helaas ben ik niet zo goed in windrichtingen en is er 's ochtends maar weinig zon te vinden. Zodoende ben ik na mijn bezoek aan het monument redelijk random een kant opgelopen en vond ik al snel de A1-hill waarover geschreven werd. Ik had eigenlijk verwacht dat het al gesloten zou zijn maar ik kon er nog in en beklom de heuvel waar de overblijfselen van de strijd nog te vinden waren. Tanks, loopgraven, een bomkrater, je vroeg maar en het was er. Naief als ik ben kreeg ik er de indruk van dat alles alleen op die heuvel had plaatsgevonden maar dat is natuurlijk een beetje dom van mij. Waar ik er overigens was om wat cultuur te snuiven, werd de plek ook veel gebruikt voor de meest leuke foto's. Zo sta ik nu op de foto met twee Vietnamese meisjes en hun zusje, best raar eigenlijk. Vanaf die heuvel kon ik de militaire begraafplaats zien, dat was mijn volgende doel. Eerst maar even van deze heuvel komen, wat een lastige opgave was omdat er een muur omheen staat en het hek gesloten was. Tijdens mijn wandeling om de heuvel had ik echter een poort gevonden die open was dus daar probeerde ik maar weer te komen. Al snel vond ik een plek waar de muur eigenlijk wel vrij laag was dus tsja, waarom niet? En daar sprong ik als een jong hertje over de muur heen. Super soepel. Direct aan de andere kant van de straat de begraafplaats. Ook daarvan waren de poorten gesloten. Maar wat zag mijn oog? Door de tralies zag ik dat een scooter die er aan de voorkant langs reed, er aan de achterkant min of meer doorheen reed omdat er geen muur was. Dus ik kijk om het hoekje en wat ziet mijn oog daar? De muur eromheen was gesloopt. In plaats van mezelf een uitgang te verschaffen, verschafte ik me dit keer zeer illigaal een ingang. Het viel me eigenlijk nog mee hoe groot 'ie was en zodoende stond ik al vrij snel een paar foto's rijker weer aan de goede kant van de poort. Nu zou er alleen nog aan deze kant van de rivier een museum zijn, nog een klein stukje lopen dan maar. En ja hoor, daar was 'ie. Gesloten, echt gesloten, maar toch. Maakte op zich niet uit want dan liep ik intussen wel een rondje om aan de andere kant van de rivier te kijken, te lunchen, en een bus naar Sapa te regelen. Mijn gebarentaal vorderd echt enorm. De enige bus die ging was een nachtbus, dus dat zou mij weer een nacht in een guesthouse besparen. Ik had alleen al betaald, maar kreeg ze niet zo ver om te begrijpen dat ik dat geld terug wilde. Maar natuurlijk niet. Dat ging ik dus niet nog een keer doen. Ik zag het maar als een 'dure' opslagplaats voor mijn spullen. Ik vervolgde mijn weg en zocht naar de bunker die ergens in de buurt zou moeten zijn. Ik liep en liep en zag boven de bomen een Vietnamese vlag uitsteken. Op zich is dat niet zo verwonderlijk maar ik vond het toch het proberen waard. En inderdaad, daar was de bunker. In de bunker hingen nog wat borden over de aanvalstactieken en andere cijfers met helaas Vietnamese uitleg maar al met al toch best interessant. Het slagveld leek toch groter te zijn geweest dan die ene heuvel! Ik liep verder, kwam via een andere brug weer aan de andere kant van de rivier waar het museum inmiddels open was. Het zag er goed verzorgd uit en was zeker interessant maar het was wel vooral eigenlijk een tentoonstelling van de spullen die destijds door de Vietnamezen zijn gebruikt. Dan had ik nu naar mijn idee alle overblijfselen van Dien Bien Phu gezien. En ik had nog tijd over! En het was opgeklaard! Eens kijken hoe het uitzicht vanaf het monument is met mooi weer! Stukken beter en mooi genoeg om er eens even lekker bij te gaan zitten. Op het busstation werd ik in een bus naar Sapa gestopt en kon de reis weer beginnen.

Kwart over 7 (!) word ik redelijk random lijkt het in Sapa gedumpt. Wederom geen busreis waarbij niemand heeft gekotst. Ik liet me een weg naar het centrum wijzen en onderweg werd ik uiteraard aangesproken door vele mannetjes op scooters die me hun guesthouse in wilde lokken. Mijn oog was echter gevallen op een goedkoop guesthouse uit de Lonely Planet dus ik liet me dit keer niet kennen! Ik bereikte inderdaad het centrum en vlak voordat ik verkeerd liep kwam er een vrouwtje aangereden met een bordje voor andere personen maar wel hetzelfde guesthouse, top! Spullen gedropt in de dorm waar verder niemand nog was en een wandeling door het dorpje gemaakt. Een pleintje, een kerkje, een marktje, en een hoofdstraat, that's about it. Maar het gaat dan ook eigenlijk wel vooral om de omgeving. Overal werden tours en trekkings aangeboden en als die niet werden aangeboden was er wel een North-Face-Winkeltje of een restaurant. Ik had me inmiddels al bedacht en door het hostel laten informeren dat ik in twee dagen en een nacht de Pansivan op wilde klimmen. De hoogste berg van Vietnam! Alleen was het wel wat duurder dan met meer dus ik liep nog wat andere agencies af, kijken wat zij te bieden hadden. Overal was het resultaat min of meer hetzelfde dus ik bleef maar bij het hostel. Bovendien wilde ik, omdat de twee dagen alleen de klim bedroegen, ook nog om de omgeving te verkennen een scootertje huren dus ik had sowieso een dag speling en hoefde niet meteen morgen te gaan. En zo heb ik de rest van de dag een beetje beleefd, lekker beetje rondlopen, dealtjes proberen te sluiten met kleurrijke Hmong-vrouwtjes die zeer toegelegd op toeristen je met vanalles proberen te verleiden. Koopwaar dan. Zo heb ik nu een enorm gaaf klein muziekinstrumentje haha. Religieus als ik ben heb ik tegen de avond nog een soort van mis gevolgd in het kerkje. Ik vooral eigenlijk wel benieuwd hoe dat hier zou gaan, geen Boeddha dit keer! Er was niet echt iemand die de dienst voor ging maar daarentegen waren er wel twintig mannelijke Vietnamezen aan de linkerkant en zeker vijf vrouwelijk Vietnamezen aan de rechterkant die samen zongen. Voor wat meer sfeer ben ik naar een barretje met een pooltafel gegaan waar ook nog wat gejammed zou worden. Op de pooltafel ben ik helaas volledig weggespeeld door een Australier haha. Omdat er toch nog kans was dat er de volgende ochtend een groep de Pansivan op ging ben ik maar een beetje op tijd terug gegaan en lekker gaan slapen.

Uiteindelijk ging er toch geen groep de Fansipan op dus kom maar door met die scooter! Na het tanken lag eerst een grot op de route. En niet zomaar een. Toen ik, nadat ik een afslag te vroeg had genomen en met de scooter over een mountainbikepad ging, bij de grot aankwam stonden een paar dames in traditionele klederdracht mij al met een zaklamp op te wachten. Geef maar hier en leid me door de grot! Daar gaan we dan. Waar je in de grotten in Europa meestal redelijk makkelijk kan lopen, er licht is en meer van dat soort hulpmiddelen, was het hier klauteren geblazen en oppassen dat je niet naar beneden gleed of je hoofd stootte. Daar heb ik nu nog steeds een bult van... De grot was oneindig dus uiteindelijk hebben we maar rechtsomkeert gemaakt, het was wel weer leuk geweest. Terug richting het altijd mistige Sapa en linksaf richting een aantal zeer oude stenen met onbepaalde middeleeuwse lijnen en een spannende 'cloud-bridge'. De grote stenen waren wel zeker van bijzondere aard en ze lagen overal verspreid over de vallei. Afgaande van mijn kaart dacht ik dat de brug vervolgens redelijk goed te belopen zou moeten zijn. Dit was echter langer dan verwacht maar dat gaf me alle tijd om mijn nieuwste muziekinstrumentje uit te proberen. Je zet het aan je mond en zonder te blazen tik je steeds tegen een metalen staafje aan dat door de holling van je mond allerlei geluiden kan produceren. Snap je? Bovendien gaf het me alle tijd om een praatje te maken met een plaatselijke bewoonster. Met haar durfde ik het wel, ik nam aan dat ze nog niet zo overspoeld was door het toerisme en waardoor ik zodoende best een gratis foto zou kunnen nemen toch? Ze keek me nog wel enigszins vragend aan achteraf maar ik liep stug door. Arme backpackers weet je wel. Uiteindelijk kwam ik bij een brug aan, en naast deze brug was een oude hangbrug, maar was dit DE cloud-bridge? Het was in ieder geval inmiddels lunchtijd en ik had honger en er was een plek om te eten dus begaf ik me daar. Samen met nog vele anderen die die plek gebruikten als lunchplek tijdens trekkings. Inmiddels heb ik even gegoogled naar de cloud-bridge en het was de juiste. Terug naar Sapa waarvandaan Catcat-village aangeraden werd. Voor de afslag naar Catcat-village was nog een begraafplaats en omdat ook die anders zijn dan in Nederland heb ik ook daar even een bezoekje aan gebracht. Ik moet zeggen dat je daar wel met een erg mooi uitzicht begraven ligt. Bij het Catcat-village aangekomen bleek dat dit was gebombardeerd als 'touristic-area', dat zou wat worden. Entreegeld, parkeergeld, overal winkeltjes, een lullig watervalletje, een traditionele dans die ze zonder reden niet dansen en een wandelingetje langs bloemen die er niet waren. Nee tof. -Blijven genieten Mark, blijven genieten-. Over genieten gesproken, ik heb zin in een Snicker, mocht ik die tegenkomen... Scooter gepakt en een weggetje geprobeerd om bij de laatste bestemming, de Silver Waterfall uit te komen. Het pad stond niet helemaal aangegeven als om je ook werkelijk op de scooter te begeven maar ik dacht inmiddels wel genoeg ervaring te hebben. Voor een groot deel ging het goed en ik was er ook bijna, toen wees een vrouw me echter een weg op die met een scooter echt niet te doen was, niet zonder kleerscheuren. Maar ik stond er nu wel half op.. Hoe kon ze me echt daarheen gestuurd hebben!? Nu nog terug, en de scooter ging standaard op de rem als de motor uit is en hij wilde ff niet aan zonder gas te geven. Met vereende krachten is het me uitendelijk gelukt om de scooter terug te slepen en om te draaien en met een redelijk rap tempo ben ik terug gereden naar het Catcat-village om vanuit daar wel de jusite weg te nemen. Hierbij reed ik nog een stukje achter een paard die geen andere keus had dan angstig voor me uit te redden, wat ik ook weer redelijk angstig vond wat ik had geen idee wat 'ie verder van plan was. Maar goed, veilig aangekomen en nadat ik een Vietnamees nog een lift had gegeven naar Sapa zelf ging ik snel door naar de Silver Waterfall, ik was namelijk bang dat het te donker zou worden. Bij de waterval moest ik uiteraard ook entreegeld betalen maar toen ik van een vrouwtje ook weer parkeergeld moest betalen heb ik m'n scooter maar langs de kant van de weg gezet, en daar stond 'ie ook prima. Hop de trappen op en daar was de waterval, mwa mwa. Ok nee leuk, ik ga maar weer eens terug naar Sapa. De volgende dag zag ik dat je niet echt de trappen en entreegeld nodig had om een mooi beeld te hebben van de waterval maar agh. Onderweg terug naar Sapa begon de zon onder te gaan wat een erg mooi beeld gaf van een paar rijstvelden, die hier werkelijk overal groeien. Het landschap is een beetje hetzelfde als de alpen, iets stijler zelfs, en op elke helling hebben ze zeer doordachte rijstvelden inclusief irrigatiesystemen ed. Terug bij mijn hostel had ik een kamergenoot! Ik was benieuwd. Ze lag nog halfslaperig en een beetje ziek op bed maar toen ze eenmaal wakker was ging d'r mond open en stopte de Australische niet meer met praten, erg gezellig. Ongelofelijk hoe slecht je kan zijn in keuzes maken. Wel of niet de Fansipan, een of twee dagen, blablabla. Toen ze uiteindelijk de volgende dag een keuze had gemaakt wist ik eigenlijk al lang dat ze gewoon ook in twee dagen de Fansipan zou doen. 's Avonds had ze afgesproken met twee Engelse dames die ze in de bus had leren kennen om wat te gaan eten, en ik vergezelde ze. We hebben erg lekker gegeten, eindelijk weer eens zalm! En nog wel zelf gekookt, in een pan in het midden van de tafel, yamyam. Hopelijk word ik er deze keer niet ziek van. Toen ik na het eten nog even een rondje door Sapa liep met Alice heb ik ein-de-lijk mijn Snicker kunnen scoren en nadat ik in het hostel mijn spullen voor morgen had gepakt viel ik als een blok in slaap.

Eindelijk, de dag van de beklimming! 1000 meter klimmen naa 3134 meter! Doe ik ff. Eerst zien dan geloven. Daar gingen we dan, met een gezellige groep, twee dames uit Hongerije, een Rus met een gezin uit Sapa (rare Russen), een Nederlandse en een Duitse gast. Twee uur tot de lunchplek, en dan nog eens twee uur naar het basiskamp en dan de volgende dag 's ochtends naar de top. Het eerste stuk ging nog redelijk makkelijk door de bossen en al snel waren we bij de lunchplek. Ik was eigenlijk de enige die al behoorlijk hongerig was dus nadat ze een broodje in me hadden gestopt vervolgden we onze weg om bij het basiskamp te lunchen. Nu ging het echte klimwerk beginnen, maar daarbij ook de mooie uitzichten. Dit was echt wel ff anders dan de Alpen waarbij je het grootste deel min of meer op dezelfde hoogte loopt. Onderweg kwamen we nog mensen tegen die alweer naar beneden kwamen die het in een dag hadden gedaan, dat kon echt niet gezond zijn. Door hun konden we wel een schatting maken van hoe laat we boven zouden zijn. Alice zijn 13.10, ik en de Duitser 13.00, voor het eerst dat een Nederlander en een Duitser samenwerken! Het laatste stuk konden mijn benen me maar moeilijk dragen en bleef ik maar honger hebben maar om 13.03 waren we op het basiskamp! Brrrr wat was het daar koud met de wind. Dat is echt wel ff lastig, elke hoek die je omgaat verschilt de temperatuur. Vest uit, vest aan. Op het basiskamp zouden we slapen in een soort hangar en daar dropten we nu al alvast even onze spullen en legden we onze lichamen neer op de houten planken voor een powernap in afwachting voor de lunch. Toen die er eenmaal was heb ik 'm zeker laten smaken, hmmm! Voordat de lunch goed en wel was gezakt begonnen we onze tocht naar de top, zo'n anderhalf tot twee uur. Dit was pas klimmen en klauteren, maar gelukkig hoefden we onze tassen niet mee te nemen. Op de top hadden we zeer geluk met het weer, meestal kan je daar niet meer zien dan wolken maar wij hadden zeer mooie uitzichten. Dringen geblazen om een foto te maken met het eikpunt erop en sowieso oppassen geblazen om niet van het randje te vallen maar het was toch wel een hele prestatie! Toen iedereen naar beneden ging heb ik nog maar even snel een fotosessie gedaan zonder anderen erop haha. Naar beneden ging ik heel rustig aan, ik was echt kapot en mn neus liep en bleef maar niezen, wow, ik wist niet waar ik het hebben moest. Intussen waren er voor me razend interessante gesprekken over de privatisering van de ziekenhuizen en het verschil daarbij tussen Duitsland en Nederland. Vraag me er echter niet te veel meer naar. Terug in het basiskamp lagen de slaapmatjes al klaar waar iedereen direct inkroop en ook niet meer uitkwam voor het avondeten, inclusief happy water. "Hebben jullie ook hoofdpijn?" Nee, niet van het happy water, maar het hoogteverschil in zo'n rap tempo hakt er wel in. Om eerlijk te zijn heb ik nu nog steeds een beetje hoofdpijn maar ik kan ook wel wat slaap gebruiken.

Die nacht was zwaar, bij elke keer dat je omdraaid werd je wakker, pijnlijk van het hout, en steeds dichter tussen de anderen die allemaal onbewust naar elkaar toe kropen. Eigenlijk was ik wel blij toen ik er om 7 uur uit mocht. Lekkere noodlesoup als ontbijt, inclusief een ei dat mijn spiertjes wel konden gebruiken en niet veel later waren we weer op stap. De terugweg was wel stukken makkelijker. Ondanks het feit dat naar beneden lopen ook zeker zwaar kan zijn ging dit redelijk van een leien dakje met dank aan het goede weer en stoven we door naar de ingang waar we lunch zouden hebben. Dat we zou op tijd waren kwam voor mij eigenlijk wel goed uit omdat ik van plan was om diezelfde avond nog de nachttrein naar Hanoi te nemen. De tickets hiervoor kon je al in Sapa boeken maar de toelage die ze daarvoor in rekening brachten vond ik iets te veel dus ik ging maar zorgen dat ik op tijd in Lao Cai was, vanwaar de treinen vertrekken. Terug bij het hostel kon ik nog niet direct van de heerlijke warme douche genieten omdat het water het niet deed maar toch was ik niet veel later weer onderweg. Vanuit Sapa vertrokken er zeer veel minibusjes naar Lao Cai dus het zou niet moeilijk moeten zijn om er te komen. Terwijl ik naar het centrum liep werd ik al aangesproken door vele busjes, allemaal leeg. Het zou 50.000 Dong moeten kosten dus meer ging ik ook niet uitgeven. Ik werd in een leeg busje gelokt die voor 50.000 meteen zou vertrekken. Moest ik ineens ongeveer een half uur wachten! Of 50.000 meer, ja ook echt niet! Geef me maar m'n tas en geld terug. Nee uiteraard niet. Uiteindelijk heeft ie toch nog mijn tas in een ander vol busje gesleept. "Je wilde nu vertrekken? Ga maar, wel nog 50.000 meer." Rot op afzetter! Ik hield stug vol en uiteindelijk stapte hij uit het busje en vertrokken we. Had ik alles? Ja, mooi. Tijdens de rit moest ik bijna nog een keer betalen maar gelukkig was er een Vietnamees die me met goed Engels kon helpen. Eenmaal in Lao Cai begaf ik me naar het treinstation om erachter te komen dat alle tickets al uitverkocht waren. Uiteraard, hoofdseizoen. Gelukkig had ik altijd nog een tweede optie, de bus. De bus! Weer een nachtbus, zal 'ie dan eindelijk enigszins comfortabel zijn? Ik had keuze uit vele bussen omdat ze allemaal vanuit het treinstation vertrokken en liep maar random op eentje af waar ik een bedje voor mezelf alleen zou kunnen hebben. Zag er goed uit en we zouden om 7 uur in Hanoi zijn, half 9 vertrek. Prima. Rondom het station waren uiteraard genoeg eet- en drinkgelegenheden, volledig op de toerist ingespeeld, waar ik mooi mijn tijd vol kon maken. Sapje hier, koffie daar, beetje whappen, beetje schrijven en goan met die banaan! In de bus een lekker plekje gevonden en even voor 9'en vertrokken we. De bedden waren fijn en ik lag goed, had genoeg ruimte, zou het dan toch kunnen? Terwijl ik half in slaap viel zag ik nog af en toe dat de chauffeur als een razende door de bergen knalde maar uiteindelijk ben ik toch in een diepe slaap gevallen. Om 6 uur al werd ik wakker gemaakt met het nieuws dat we in Hanoi waren, top! Kom maar op met m'n paspoort! Goeie deal gemaakt met een scootertaxi die me nog een mooie sightseeing door Hanoi heeft gegeven en uiteindelijk waren ik en mijn paspoort dan herenigd. Over anderhalf uur vertrek ik weer naar het vliegveld (even geen bus), op naar Laos, op naar Vientiane!