boeddhistenweek

Eindelijk! De blogs worden geplaatst!
Na een weekendje lekker niets doen was het tijd voor de Boeddhistenweek. We sliepen in hetzelfde resort als de fietsweek en het begon meteen goed met een lesje mediteren. Dit kan op verschillende manieren: in de lotushouding, liggend op je rug, liggend op je zij, staand, lopend, en werkend. In de tempel hield dit vooral het vegen van bladeren in. Tijdens het mediteren zelf moet je aan niets denken en dat is nogal moeilijk. Eerder die dag had ik namelijk wat stukken van Bo d'r profielwerkstuk gelezen en dat gaat over je hersenen en je geest en je ziel en dus ook over denken. Aldoende probeerde ik zo hard als ik kon aan niets te denken, maar dan denk je dus dat je niets denkt? Het doel van het mediteren is uiteindelijk om te kunnen reincarneren en daarvoor moet je geest leeg zijn, anders zou je reincarnatie veels te veel herinneringen hebben. Kijkend naar de hond naast me die ongegeneerd aan z'n kont aan het krabben was was reincarnatie overigens moeilijk voor te stellen. En zo gingen mijn gedachtes nog wel even door, maar ja, wat had ik er eigenlijk van verwacht? Binnen een week meteen 'enlightened' te worden?

Een ander ritueel bij het Boeddhisten is het offeren van eten aan de monniken om 07:00 's ochtends. En daar stonden we dan, in de middle of nowhere met een paar zakjes rijst waar we van tevoren een wens over uitspraken. Vervolgens komt de monnik met zijn blote voeten aanlopen om het op te halen en zijn weg voor nog enkele kilometers te vervolgen.
Later op de dag zijn we naar de hoofdmonnik van het tempelcomplex geweest waar we twee nachten zullen slapen. Een dikke, lachende monnik. We werden bestrooid met gezegende snoepjes, water en bananen. Wat heeft dat met het Boeddhisme te maken? De hoofdmonnik werd er in ieder geval voor mij niet geloofwaardiger van.

Woensdag kwamen we terug met onze backpacks bij het tempelcomplex om als een ware aanhanger van het Boeddhisme te leven, volledig in het wit. Voordat we aan het ontbijt begonnen stond een uur chanting op het programma, een soort zingen voor Boeddha. Na het eten gingen we op nieuw op bezoek bij de hoofdmonnik zodat hij ons welkom kon heten en er was ook nog een andere Thaise klas. Bijzonder om hun hebberige gezichten te zien toen de monnik weer met snoep ging gooien! Vervolgens gingen we op bezoek bij de monnik die we eerder eten hadden aangeboden. Hij woonde alleen in de bushbush. Na de drie buigingen van onze kant begon hij met het stellen van een aantal lastige vragen die niet veel makkelijker werden door de taalbarriere die er tussen ons was. Hij herhaalde zijn verhaal vaak maar het werd er niet veel duidelijker op. Iets over the truth on top of the truth wat erop neerkwam dat je het ware geluk moest zoeken. Daar zaten we dan, twee uur lang in kleermakerszit, best zwaar! Om eerlijk te zijn was ik naar een kwartier al afgehaakt al stond ik er echt wel open voor! 's Middags voor aanvang van het mediteren en chanting ben ik nog even in slaap gevallen. Door een vertaling konden we het chanting nog enigszins volgen ook maar eigenlijk was het ook wel heel relaxt om alleen naar de stem van de monnik te luisteren.

Zoals het hoort geen avondeten en op tijd naar bed. De volgende ochtend er niet om 3 uur uit omdat ik als ik op zoek ben naar het ware geluk niet om die tijd eruit ga maar wel om 06:15 op weg om weer eten aan te bieden aan de monniken. Ongelofelijk hoeveel Thai dan al druk bezig zijn om het eten voor hen klaar te maken! Ik begon wel te snappen dat dit eigenlijk de wat strengere aanhangers van het Boeddhisme zijn. We ontbeten in een andere tempel en spraken daar met een Amerikaanse monnik, geen taalbarriere dit keer! Al snel was hij lekker aan het vertellen over het Boeddhisme en het kenmerk van de Thaise cultuur dat emoties niet blijvend zijn. Hierdoor zijn ze bijvoorbeeld minder snel boos en blijven ze ook minder lang boos. Dat geloofde ik wel. Dit verklaart echter ook dat je op zoek moet gaan naar het ware geluk omdat normal geluk niet blijvend zou zijn. Uiteraard ga je hier naar op zoek door meditatie. Dit vond ik echter wel lastig. Ik ben nu namelijk best wel gelukkig eigenlijk en ik wordt niet gelukkiger door op bizarre tijden te gaan mediteren, belachelijk lang in de kleermakerszit te blijven zitten en bovendien niet te eten... Wat dat betreft ben ik altijd gelukkig. Ben ik dan toch enlightened? Later op de middag nam een Engelse dame die al bijna een jaar bij de tempel verblijft ons mee het bos in om ons het lopend mediteren te leren. Zij was wat meer down to earth en dat was wel fijn. Waarom mag je namelijk niet denken? Dat is precies hetgene waar westerlingen zo aan gewend zijn eigenlijk. Maar je mag ook wel denken, maar vaak komen er allemaal gedachtes in je op die alle kanten op vliegen en dat moet je zien te reguleren. Daar had ze natuurlijk wel een punt. Hierna was het tijd voor werkend mediteren: bladeren vegen. Dat was nog best relax took! Om jezelf een beetje te helpen kan je bij elke zwiep hard op of in je hoofd bud-too zeggen wat staat voor Boeddha geloof ik. Terwijl we hiermee bezig waren werden we nog aangesproken door een Thais meisje voor een lekkere Thaise roosvicee, lekker lekker lekker. In plaats van 3.00 om 5.00 eruit voor working meditation! Echter, de koffie riep ons maar er zijn zeker wat bladeren die voordat de zon op was al langs de kant lagen! Uiteindelijk was het rond een uur of 10 tijd om te gaan, even bijkomen in Bangkok! Wil je het verhaal daarover lezen, dan moet je even mijn column binnenkort opzoeken www.zuidoostazie.nl.